برای هر چیزی وقت می‌گذاریم جز برای آخرت خود و جز برای دین خود! ساعت‌ها پی پوچی‌های دنیا هستیم، ولی با اسلام کار چندانی نداریم. کسانی که متدیّن نیستند به جای خود، ولی کسانی هم که ادّعای تدیّن دارند دغدغه‌ی شناخت دین را ندارند. در اطراف خود مسلمانان بسیاری را می‌بینیم که ماه‌ها و سال‌های متمادی وقت خود را برای حفظ سوره‌های قرآن گذاشته‌اند، امّا به وضوح می‌بینیم که در واقع قرآن را از یاد برده‌اند و آن را پشت سر انداخته‌اند؛ چراکه تنها آن را از بَر می‌کنند اما به آن عمل نمی‌کنند. حافظه‌هایشان لبریز از قرآن است اما کردارشان عاری از آن. از همین روست که می‌گویم اینان در واقع قرآن و اسلام راستین را از یاد برده‌اند. وقتی از آنان می‌خواهی که به ندای «بازگشت به اسلام» گوش و هوش بسپارند، می‌بینی که وقت ندارند؛ چون مشغول حفظ قرآن هستند!!!
مسلمانان بسیاری را می‌بینیم که با تلاشی وافر، در تجوید و قرائت قرآن به درجه‌ی اعلا رسیده‌اند و با دقّت و ظرافت، مخارج حروف را با غلیظ‌ترین وجه ممکن ادا می‌کنند و حتّی می‌دانند که کدام قاری مشهور، احیاناً کدام حروف را به صورت دقیق تلفّظ می‌کند و کدام قاری در تلفّظ همان حروف، مسامحه دارد، امّا این گروه از بهره‌گیری از تمام اسلام و از بازگشت به آن عاجزند؛ چراکه اگر بخواهند سرشان را از روی قرآن و تجوید قرآن بردارند و به ندای «بازگشت به اسلام» و بازبینی در عقاید و افکار و بینش‌های خودشان گوش فرا دهند، از علم تجوید باز می‌مانند یا از تدریس و تعلّم آن عقب می‌افتند!
