حق‌شناسان در گیر و دار ترس و وظیفه

«وَفَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِینَ عَلَى الْقَاعِدِینَ أَجْرًا عَظِیمًا»

هر روزی که می‌گذرد، آفتاب حقّانیت نهضت «بازگشت به اسلام» در سپهر اندیشه‌ی مسلمانان، فروزان‌تر می‌گردد و صداقت و خیرخواهی رهبر فرزانه‌ی آن حضرت علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی، در آیینه‌ی معرفت و بصیرت مؤمنان، آشکارتر می‌شود؛ تا جایی که انصافاً این حقّانیت، صداقت و خیرخواهی، گام به گام به مرز بداهت نزدیک شده است و دیگر همچون خورشید در وقت زوال، برای هیچ انسان بینایی قابل انکار نیست. هر چند در ابتدای امر، امواج بلند تبلیغات بی‌اساس و فتنه‌انگیزی‌های مسموم عناصر مغرض، بسیاری را به شبهه انداخته بود و نسبت به این عالم آزاده و مظلوم و اندیشه‌های والای اسلامی ایشان دچار بدبینی و سوء برداشت نموده بود، اما در ادامه، انتشار گسترده‌ی پیام بیداری‌بخش این نهضت اسلامی و روشنگری‌های مکرّر پیرامون مبانی متقن و آموزه‌های ناب این یگانه‌ی دوران، موجب شد که خفّاشان کوردلی که پیش‌تر بازیگر میدان شده بودند، به دخمه‌های تاریک و نمور خود بازگردند و شرمسار از این همه رسوایی و یاوه‌گویی، دست از دروغ‌پردازی‌ها‌‌ و حاشیه‌سازی‌های‌ بی‌حاصل خود بردارند. باری با بسته شدن دهان اینان بود که به حکم «لَوْ سَکَتَ ٱلْجاهِلُ مَا ٱخْتَلَفَ ٱلنّاسُ»؛ «اگر جاهل ساکت شود مردم اختلاف پیدا نمی‌کنند»، حقیقت امر درباره‌ی این نهضت پاک اسلامی آشکار شد و بسیاری از کسانی که در آغاز تحت تأثیر رسانه‌های فاسد و دست‌نشانده، نگرشی منفی نسبت به آن پیدا کرده بودند، بعد از آشنایی با مبانی اصیل و تعالیم انسان‌ساز، بی‌آلایش و روشنگرانه‌ی حضرت علامه، به اشتباه بزرگ خود پی بردند و دانستند که با جریانی اصیل و حق‌مدار رو به رو هستند.

آتشی زیر خاکستر

سلام بر رهبر مجاهد منصور هاشمی خراسانی

سلام بر برادرانم، یاران باوفای امام مهدی علیه السّلام

حقایقی که در اطراف ما وجود دارد گاه تلخ‌تر از آن است که تصوّرش را بکنیم. به همین خاطر برخی‌مان از آن غافل هستیم و برخی هم خودمان را به غفلت زده‌ایم؛ حقایقی درباره‌ی کسانی که همیشه آنان را عالم می‌پنداشتیم، در حالی که فی الواقع جاهل بودند؛ به آنان اطمینان داشتیم، در حالی که مستحقّ بدگمانی بودند؛ کسانی که بهتر است نام آنان را «عالم‌نماها» بگذاریم. خصوصیّت این عالم‌نماها آن است که نسل اندر نسل، یکدیگر را تأیید کرده‌اند و مدّعی شده‌اند که همگی «آیت خدا» و «حجّت اسلام» هستند و شناسنامه‌هاشان از سوی خدا و امام مهدی علیه السّلام مهر تأیید خورده است؛ تا اندازه‌ای که می‌توانند ولایت مطلقه و سرپرستی بی قید و شرط مردم را برعهده داشته باشند و به این ترتیب، خودشان به سود خودشان قضاوت کرده‌اند و به قول معروف تنها به قاضی رفته‌اند و راضی برگشته‌اند!

بی‌گمان خیانت‌پیشگی و جفاکاری این عالم‌نماها است که باعث شده است خودشان هدایت نشوند و مردم را نیز به گمراهی بکشانند. این‌ها با سوء استفاده از موقعیتی که مردم در اختیار آن‌ها قرار داده‌اند، بر گرده‌ی مردم سوار شده‌اند و دیگر به هیچ صورت هم حاضر نیستند که از آنجا پایین بیایند! عالم‌نماها به قرآن ظلم می‌کنند و آیاتی که در مذمّت خودشان است را به دیگران نسبت می‌دهند و بالعکس آنچه در ستایش و تبیین جایگاه صالحان و ابرار و متّقین و ائمّه‌ی هدایت آمده است را به خودشان نسبت می‌دهند و این گونه کلام خدا و آیات قرآن را از مواضعش تحریف می‌نمایند. به همین خاطر است که خداوند اراده ندارد که دل‌های این‌ها را پاک کند و برای آنان خواری در دنیا و عذابی در آخرت را فراهم نموده است.

فریاد از سکوت...

خداوند در آیه‌ی 69 سوره‌ی مبارکه‌ی اعراف می‌فرماید: «آیا تعجّب کردید از اینکه بر مردی از جنس خودتان معارفی از سوی پروردگارتان آمده است تا شما را بیم دهد؟». این پیام خداوند برای همه‌ی کسانی است که تا روز قیامت آن را تلاوت می‌کنند. همچنانکه در کتاب خود به عالمان یهود به خاطر کتمان حقایق دینشان وعده‌ی عذاب می‌دهد و این در حالی است که آیات او همیشه‌ی تاریخ زنده و پویا است و در امّت‌های مختلف مصداق خودش را پیدا می‌کند. همچنانکه در جایی دیگر می‌فرماید: «کسانی که دینشان را بخش بخش کردند و گروه گروه شدند کار آنان فقط با خداست» (انعام/ 159) و در جایی دیگر می‌فرماید: «مانند کسی که شیاطین عقلش را ربوده‌اند و او در زمین سرگردان است، در حالی که برای او یارانی هست که وی را به سوی هدایت دعوت می‌کنند که به جانب ما بیا؛ بگو یقیناً هدایت خدا همان هدایت است و ما مأموریم که تسلیم پروردگار جهانیان باشیم» (انعام/ 71) و یا در جای دیگر به کسی که اهواء نفسانی  را معبود خویش گرفته است، وعید اضلال و گمراهی داده و فرموده است که «بر گوش و دلش مهر می‌نهد و بر چشم بصیرتش پرده‌ای می‌کشد» (جاثیه/23) و ده‌ها کلام نورانی وحی که همگی در هر زمانی از جمله زمان ما جاری هستند. اما نمی‌دانم چگونه است که با وجود این همه آیات بیم دهنده، عالمان ما در برابر حق مهر سکوت بر لب زده‌اند؟ برای کسانی مانند من که حق را از یک طرف و سکوت عالمان را از طرف دیگر مشاهده می‌کنند، سؤالات بسیاری پدید می‌آید. ای عالمان دین! به راستی چرا سخنی نمی‌گویید؟! چرا حق را بعد از آشکار شدنش کتمان می‌کنید در حالی که می‌دانید؟! اکنون که ندای حقّ «بازگشت به اسلام» از سوی عالمی نیک‌اندیش و فرزانه از میان خودتان به بلندای آسمان رسیده است و شما آن را می‌فهمید و در دل خود تصدیق می‌کنید، چگونه و با چه انگیزه‌ای است که تکلیف خود را در قبال آن فراموش کرده‌اید و صدای آن را به گوش مردمان نمی‌رسانید؟!

در محضر خوبان (1)؛ گفتگویی با استاد فرزانه جناب دکتر ذاکر معروف

در محضر خوبان (1)

گفتگویی با استاد فرزانه جناب دکتر ذاکر معروف

مسؤول دفتر حضرت علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی

■ پرسش: السلام علیکم. از اینکه وقت ارزشمند خود را در اختیار بنده می‌گذارید، تشکّر می‌کنم. این روزها بحران اختلاف در جهان اسلام وارد مرحله‌ی جدیدی شده و آتش نزاع در میان کشورهای اسلامی مشخّصاً پس از اقدام تحریک‌آمیز عربستان سعودی به کشتار عدّه‌ای از مخالفان سیاسی و مذهبی خود و سپس برخی عکس العمل‌های احساسی و نسنجیده در ایران، شعله‌ور شده است. ارزیابی کلّی شما از این اوضاع چیست؟

■ پاسخ: علیکم السلام و رحمت الله. ما به خاطر وقتی که برای عمل به وظیفه‌ی اسلامی خود می‌گذاریم، بر شما منّتی نداریم. اما این اوضاع که به گوشه‌ای از آن اشاره کردید، از نظر ما اوضاع جدیدی نیست، بل استمرار همان اوضاع نابسامانی است که از بعد رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم در جهان اسلام پدید آمده و به طور طبیعی در حال گسترش است و هر روز رنگ و بو و مزه‌ی متفاوتی پیدا می‌کند. خاستگاه‌های این اوضاع هم از نظر ما کاملاً معلوم است و توسّط سیّدنا الأستاذ حفظه الله تعالی در کتاب شریف «بازگشت به اسلام»، تحت عنوان «موانع بازگشت به اسلام» إحصا شده است و آن‌ها به ترتیبی که این بزرگوار فرموده، اختلاف مسلمانان، حاکمیّت غیر خداوند، آمیزش با ملل و فرهنگ‌های غیر اسلامی، رواج حدیث‌گرایی، پیدایش مذاهب و رقابت آن‌ها با یکدیگر، انحطاط اخلاقی و ممانعت دشمنان اسلام است که هر یک به گونه‌ای از موانع شناخت حق، یعنی جهل، تقلید، اهواء نفسانی، دنیاگرایی، تعصّب، تکبّر و خرافه‌گرایی مایه گرفته‌ است و ما هیچ آسیب‌شناسی و تبیینی را شفاف‌تر و منقّح‌تر از این درباره‌ی اوضاع جهان اسلام سراغ نداریم، ولی واقع آن است که مردم خودشان را در حیرت قرار داده‌اند و گوش به حرف این حکیم نمی‌دهند و ذهن خود را به دست حکومت‌ها سپرده‌اند تا آن را به هر صورت که می‌خواهند شکل بدهند و این کار را دشوار کرده است.

موجودیّت آل سعود؛ مانعی بزرگ از موانع ظهور مهدی

این روزها بار دیگر شاهد جلوه‌هایی از عدم اهلیّت رژیم جبّار و خونریز آل سعود برای حاکمیّت بر سرزمین وحی و سرپرستی امّ القرای جهان اسلام هستیم؛ رژیمی که از همان آغاز شکل‌گیری در بادیه‌های نجد، با شعار تکفیر مسلمانان مخالف و سرکوب ندای منتقدان خود، بر سر کار آمد و پادشاهی آل امیّه را با منطق مستکبران و مفسدان إحیا نمود و حاکمیّت جعلی خود را با ظلم و جنایت بر روی خون مسلمانان مظلوم و مستضعف منطقه استوار ساخت و سپس در حالی که خود را نماینده‌ی اسلام و تنها منادی توحید در جهان می‌شمرد، به آغوش غرب غلتید و به اردوگاه کفّار و مشرکین پیوست و با سوء استفاده از درآمدهای حاصل از حرمین شریفین و ذخائر بی‌حساب نفت در شبه جزیره، به تثبیت حاکمیّت ظالمانه و نشر عقاید انحرافی و شرک‌آمیز خود در جهان پرداخت.

امروز نیز روش وارثان پسر سعود و پسر عبد الوهاب، هیچ تغییری نکرده است؛ زیرا اینان هنوز مانند نیاکان سفّاک و جاه‌طلب خود حاضرند برای حفظ حاکمیّت نامشروع خود که به لکّه‌ی ننگی در جهان اسلام تبدیل شده است، هر فتنه‌ای را در میان مسلمانان برانگیزند و هر صدای مخالفی را در گلو خفه سازند؛ همچنانکه تاکنون بزرگ‌ترین لطمات و کاری‌ترین صدمات را بر پیکر رنجور جهان اسلام وارد ساخته‌اند و با حاکم کردن خفقان و فضای سرکوب و وحشت در سرزمین وحی، جایی برای نقد اعمال و سیاست‌های غیر اسلامی خود باقی نگذاشته‌اند.

یادداشتی از سر دغدغه؛ اندر حکایت جنجال تاریخی و ناتمام شیعه و سنّی!

چه کنیم از جنجال بزرگ و تاریخی میان دو گروه بزرگ از مسلمانان که یکی خود را «شیعه» و دیگری خود را «سنّی» نامیده‌ است و این اسامی و عناوین را مایه‌ی اختلافی بزرگ در میان خود قرار داده‌اند؟! هر کس از آنان خود را بیش از دیگری به حقیقت اسلام نزدیک می‌شمارد و مذهب خود را با آن مطابق‌تر می‌داند، در حالی که بهترین توصیف برای هر کدام از آنان عنوان «مسلمان» است؛ همان عنوانی که خداوند برای آنان پسندیده و برگزیده و در کتاب خود از آن یاد کرده است.

آری، اگر منظور شیعیان از عنوان «شیعه» مسلمانی است که مودّت اهل بیت رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم را به دل دارد و به آنان تأسّی و اقتدا می‌کند، یا اگر منظور اهل سنّت و جماعت از «سنّی» مسلمانی است که از سنّت رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم پیروی می‌کند و به صحابه و همسران آن حضرت احترام می‌گذارد، باید بدانیم که همه‌ی این مؤلّفه‌ها و ارزش‌ها در اسلام وجود دارد و خداوند در قرآن و سنّت رسولش به آن‌ها امر فرموده است و بر خلاف تصوّر بسیاری، هیچ گونه اختصاصی به مذهبی خاصّ ندارد.

به کجا چنین شتابان؟! به بهانه‌ی راهپیمایی اربعین حسینی

استفتاء از دفتر حفظ و نشر آثار علامه منصور هاشمی خراسانی:

نظر علامه خراسانی در مورد راهپیمایی اربعین حسینی که در سال‌های اخیر با شور بیشتری برگزار می‌شود چیست؟

پاسخ به استفتاء:

اگر مراد از «راهپیمایی اربعین حسینی»، رفتن گروهی به زیارت قبر حسین بن علی در روز بیستم صفر است، اشکالی ندارد، مشروط به اینکه با بدعت‌هایی مانند قمه‌زنی، زنجیرزنی، سینه‌زنی و حمل صلیب و نیز معصیت‌هایی مانند دروغ بستن بر آن حضرت و اختلاط زنان و مردان نامحرم به یکدیگر همراه نباشد و به حکومت ظالمان که گاه در صدد بهره‌برداری‌هایی از این قبیل کارها به سود خود هستند یاری نرساند (پرسش و پاسخ 116).

ماه صفر سال گذشته در شهرمان غوغای عجیبی بود؛ چراکه به الطاف کریمانه و سخاوتمندانه‌ی مسؤولان نظام در ایران، مرزهای عراق به نحو بی‌سابقه‌ای آزاد بود تا همگان بدون هزینه از مرز عبور کنند. آن روزها در دل من هم غوغایی بود، اما نه از جنس غوغای دیگران! در نزدیکی منزل ما محلّی بود که هر روز تعداد زیادی زن و مرد و پیر و جوان از شهرها و روستاهای اطراف به آنجا می‌آمدند و سپس از همان‌جا به سوی مرزها اعزام می‌شدند. حال عجیبی داشتم. ساعت‌ها به آن محل می‌رفتم و افراد را تماشا می‌کردم. خلاصه روزی وارد جمع آن‌ها شدم و سؤالاتی یکسان از کسانی که به ظاهر معقول‌تر و درس‌خوانده‌تر از دیگران به نظر می‌رسیدند، پرسیدم:

- کجا می‌روید؟

- کربلا.

- چرا می‌روید؟

- برای این‌که روز اربعین در کربلا باشیم.

- مگر در روز اربعین چه اتفاقی در کربلا افتاده است؟ آیا شما برای رفتن به کربلا در این روز و با چنین ازدحام و تشریفات غیر متعارفی دلیلی شرعی دارید؟ توصیه‌ی کدام یک از پیشوایان ما چنین کاری با این ترتیب و حالت بوده است؟

کتاب «بازگشت به اسلام»؛ زمینه‌ساز وحدت اسلامی

«اللهم صلّ علی محمد و علی آل محمّد کما صلّیت علی ابراهیم و علی آل ابراهیم إنّک حمید مجید»

سپاس و ستایش مخصوص الله پروردگار جهانیان و صلوات و تحیّات و برکات آن ذات پاک بر وجود نازنین نبی کریم حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و سلّم و اصحاب کرام و اهل بیت بزرگوار آن حضرت.

الله جلّ جلاله در قرآن شریف می‌فرماید: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا ۚ»[1] و نیز می‌فرماید: «وَلَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ تَفَرَّقُوا وَاخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْبَیِّنَاتُ ۚ وَأُولَٰئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ»[2] یا در جای دیگر می‌فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَکَانُوا شِیَعًا لَسْتَ مِنْهُمْ فِی شَیْءٍ ۚ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ یُنَبِّئُهُمْ بِمَا کَانُوا یَفْعَلُونَ»[3].

این آیات شریفه در قرآن عظیم الشأن متضمّن پیام‌های بسیار مهم و مواعظ حکیمانه و شایان توجّهی برای همه‌ی مسلمانان جهان از میان مذاهب گوناگون اسلامی است. خداوند جلّ جلاله در این آیات با بیانی صریح و نصوصی روشن اعلام می‌دارد که اتّحاد مسلمانان مطلوب او و تفرقه و جدایی میان آنان منهیٌ عنه و مبغوض آن ذات پاک است؛ چراکه در آیه‌ی اول صریحاً به اعتصام همه‌ی مسلمانان به ریسمان الهی که واحد است (حبل) امر می‌فرماید و در آیه‌ی دوم صریحاً تفرقه‌افکنان و اختلاف‌کنندگان در دین خدا را وعید عذاب بزرگ دوزخ می‌دهد و این‌گونه از آن بر حذر می‌دارد و در آیه‌ی سوم نیز به رسول اکرم امر می‌فرماید آنانی که دین را فرقه فرقه کردند و گروه گروه شدند را رها کند و به حال خود واگذارد.

واقعیت آن است که یک مسلمان متّقی و خداترس که در صحن جامعه‌ی مسلمین حضور فعال دارد و به نوبه‌ی خود نقشی در مناسبات فرهنگی، آموزشی، رسانه‌ای، اجتماعی و سیاسی جوامع اسلامی ایفا می‌نماید، هنگامی که با دقّت و حسّاسیت بیشتری به این آیات صریح اللهجه و حائز اهمیت توجّه پیدا می‌کند، ناخواسته به خود رجوع می‌نماید و افکار و گفتار و رفتار خود در میان مسلمانان را بررسی و واکاوی می‌نماید و چه بسا مو بر تنش راست می‌شود و بر خود نهیب می‌زند تا مبادا مصداق وعید این آیات باشد و مبادا از کسانی باشد که در شریعت الله اختلاف می‌کنند یا تفرقه‌افکنی می‌نمایند. اگرچه کسانی که به شنیدن آیات شریفه‌‌ی قرآن عادت کرده‌اند و صرفاً به حفظ و قرائت آن مشغول شده‌اند به راحتی از کنار این آیات می‌گذرند و آن را بر خود تطبیق نمی‌دهند و چه بسا بر خلاف آن نیز عمل می‌کنند.

صفر عارفان

حمد خداوند سُرایم نخست

تا شود این نامه به نامش درست

ماه محرّم گذشت؛ ماهی که بسیاری از مسلمانان جهان در آن به سوگواری برای نواده‌ی رسول خدا صلّی الله علیه و آله پرداختند و از مصائب امام حسین و فرزندان و یاران وفادارش در کربلا یاد کردند. اکنون باید از این خواهران و برادران مسلمان پرسید که آیا سوگواری‌های شما در این ایّام، شما را به خداوند نزدیک‌تر کرد؟ این عزاداری‌ها چه تأثیری در ادامه‌ی مسیر زندگی‌تان گذاشت و چه تصمیم جدیدی گرفتید؟ آیا دیگر بعد از این سوگواری‌ها، زندگی‌هاتان پاک‌تر و بهتر شده است؟ زندگی پاک و پیراسته آن است که صاحب آن از یاد خدا غافل نباشد و شب و روز او را بجوید. پیام محرّم و صفر برای ما فراهم نمودن چنین زندگی و حیات طیّبه‌ای است. باید در این ماه همگی با خداوند عهدی دیگر ببندیم و در این عهد به اهل بیت رسول خدا صلّی الله علیه و آله اقتدا نماییم؛ آنانی که برای رضای خداوند و اعتلای کلمه‌ی الله و احیاء شریعت و ابلاغ پیام بیداری‌بخش آن قیام کردند و خون دادند و مصیبت کشیدند و به اسارت رفتند. چه اندازه پسندیده و البته ضروری است که ما نیز در این ماه صفر به تأسّی از آن بزرگواران تصمیم بگیریم که خادمان راستین شریعت و احیاگر پیام آن باشیم و مردم را به سوی بازگشت به «اسلام حسینی» و کناره‌گیری از «اسلام یزیدی» دعوت نماییم. این بهترین و عمیق‌ترین درسی است که می‌توانیم از عاشورا و محرّم امسال بگیریم و در ماه صفر، آنچه در دانشگاه محرّم آموخته‌ایم را به کار بندیم.

بیداری؛ دل‌نوشته‌ای از الهام حقیقت

پروردگارا! می‌دانم که چه بسیار به درگاهت گناه کرده‌ام و چه توشه‌هایی پر از جهل و اهواء نفسانی به سوی تو فرستاده‌ام، اما این را هم می‌دانم که اگر تو نمی‌خواستی، مرا به این راه حقیقت راهنمایی نمی‌کردی و اگر تو خواستی که هدایت شوم و به سوی تو و تمام آن حقیقتی که از من خواسته‌ای بازگردم، پس مرا به سوی سعادت برده‌ای و عاقبت بخیری را برایم تقدیر نموده‌ای ان شاء الله، ولی این سعادتمندی و نیک‌بختی در پیشگاه تو با آن همه خطا و اشتباه من چگونه جمع می‌شود؟! آری، جز قلم عفو و بخشش تو و قبول توبه‌ام در سایه‌ی لطف و رحمتت چیز دیگری نیافتم و حال بعد از آشنایی با این حقیقت، می‌توانم بگویم که یافتم که چرا توبه‌ام را پذیرفته‌ای و به من چنین عنایتی کرده‌ای و چگونه بود که این حقیقت بزرگ با همه‌ی سنگینی‌اش، بسیار راحت بر قلبم نشست.

تو خود می‌دانی، با وجود همه‌ی خطاهایی که داشته‌ام، از زمانی که خودم را شناختم تاکنون، همواره به دنبال رضای تو بوده‌ام و تو را ناظر بر اعمال خود دانسته‌ام و بخصوص پس از تشکیل خانواده، همیشه تلاش کرده‌ام که خودم و خانواده‌ام را به تو نزدیک و نزدیک‌ترکنم و محیط زندگی‌ام را از گناه و غفلت و بطالت دور نگه دارم و زمینه‌های گناه را چه کوچک و چه بزرگ، از زندگی‌ام بزدایم و حتّی در این راه رنج‌های فراوان برده‌ام و می‌برم و حال این هدایت الهی را لطف حق و پاداش همه‌ی زخم زبان‌ها و رنج‌ها می‌دانم.